ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಕರಿ....

ಹೌದು ಆಗಿನ್ನು ಪ್ರೈಮರಿ ಸ್ಕೂಲ್ ಓದ್ತಾ ಇದ್ದೆ...ನೆನಪಿನ ಪ್ರಕಾರ ಮೂರನೇ ಕ್ಲಾಸ್ ಇರ್ಬೇಕು. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಒಂದು ಕಪ್ಪು ಬೆಕ್ಕಿನ ಮರಿ ಇತ್ತು..ಅದು ಹುಟ್ಟಾ ಕುರುಡು..ಅದಕ್ಕೆ ಅದನ್ನು ಕಂಡರೆ ಯಾರಿಗೂ ಆಗ್ತಿರಲಿಲ್ಲ..ಅದು ಯಾವಾಗಲು ಅಟ್ಟದಲ್ಲೇ ಇರ್ತಿತ್ತು...ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಅದು ಅಂದರೆ ಪ್ರಾಣದಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ..ಅದಕ್ಕೂ ಅಷ್ಟೆ ನನ್ನ ದ್ವನಿಯಿಂದಲೇ ಗುರುತಿಸುತ್ತಿತ್ತು..ನಾನೂ ದಿನಾಲೂ ಅದನ್ನು ಎತ್ತಿ ಕೆಳಗೆ ತಂದು ಅದಕ್ಕೆ ಆಹಾರ ಕೊಟ್ಟು ನಂತರ ಅದನ್ನು ನನ್ನ ಕಾಲ್ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿಕೊಂಡೆ ನಾನೂ ತಿಂಡಿ ತಿಂತ ಇದ್ದೆ..ಮತ್ತೆ ಅದನ್ನ ವಾಪಸ್ ಅಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಸಿ ನಾನು ಸ್ಕೂಲ್ ಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ...ಎಲ್ಲರೂ ನನಗೆ ಬೈತ ಇದ್ದರು ಕಂಡಿತಾ ಏನಾದ್ರು ರೋಗ ಬರುತ್ತೆ ನಿನಗೆ ಅಂತ..ಪಾಪ ಅದರ ಕಣ್ಣಿಂದ ಯಾವಾಗಲೂ ನೀರು ತೊಟ್ಟಿಕ್ತಾನೆ ಇರ್ತಿತ್ತು...ಆದರೆ ನನಗೆ ಯಾವತ್ತು ಹೇಸಿಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ...ನಾನು ಸ್ಕೂಲ್ ಇಂದ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ನಾನು ಗೇಟ್ ಹತ್ರ ಮಾತಾಡಿದ್ರು ಸಾಕು ಎಷ್ಟೊಂದು ಎಲರ್ಟ್ ಆಗಿರ್ತಿತ್ತು...ಕೆಳಗೆ ಬರೋಕಾಗದೆ ಅಟ್ಟದ ಏಣಿ ಸುತ್ತ ಕೂಗ್ತಾ ತಿರ್ಗ್ತಾನೆ ಇರ್ತಿತ್ತು..ನಾನೂ ಬಂದು ಕರಿ ಅಂತ ಕರೆದರೆ ಸಾಕು..ಇಳಿಯೊಕೆ ಆಗದೆ ಒಳ್ಳೆ ತಾಯಿ ಕಂಡ ಮಗುವಿನಂತೆ ಆಕ್ರಂದನ ಮಾಡ್ತಿತ್ತು...ಹೀಗೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರದು ವಿಚಿತ್ರ ಮೈತ್ರಿ ಆಗಿತ್ತು...ಹೀಗೆ ದಿನ ಕಳೆದಂತೆ ಮರಿ ದೊಡ್ದಾಗ್ತಾ ಬಂತು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂದಾಜಲ್ಲೇ ಅದು ಅಟ್ಟದಿಂದ ಮನೆಯ ಮಾಡಿನ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಓಡಾಡೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿತ್ತು..ಒಂದು ದಿನ ನಾನು ಸ್ಚೂಲ್ಗೆ ಹೋದಾಗ ಮಾಡಿನಿಂದ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಬಿತ್ತು..ಅಲ್ಲೇ ಮಲಗಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಮನೆ ನಾಯಿ ಹಿಡಿದೇ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು..ಮತ್ತೆ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲ ಹೇಗೋ ತಪ್ಪಿಸಿ ಅಟ್ಟಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು..ನಾನು ಸ್ಕೂಲ್ ಇಂದ ಬಂದಾಗ ವಿಷಯ ತಿಳಿದ ನಾನು ಅಟ್ಟಕ್ಕೆ ಓಡಿದ್ದೆ...ಪಾಪ ಜೀವ ಹೋಗೋ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿತ್ತು ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಕರಿ..ನಾನು ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡಿಸಿದಾಗ ತಲೆ ಎತ್ತೊಕು ಕಷ್ಟವಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಲ್ಲೇ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಆರ್ತನಾದ ಮಾಡಿತ್ತು...ನಾನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಎತ್ತಿ ನನ್ನ ತೊಡೆ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿಸಿಕೊಂಡೆ..ಅದಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತೋ ಅನ್ನುವಂತೆ...ಕಷ್ಟದಿಂದ ನನ್ನ ಕೈಯ್ಯ ನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೆಕ್ಕಿ ಅಲ್ಲೇ ಪ್ರಾಣ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು....ಆಗ ನನಗೆ ಯಾರೋ ನನ್ನ ದೇಹದ ಒಂದು ಭಾಗವನ್ನೇ ಕತ್ತರಿಸಿದಂತೆ ಅನ್ನೋ ಭಾವನೆ ..ಮನಸ್ಸು ಹಗುರ ಅಗೋ ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಅತ್ತು ನಾನೇ ನನ್ನ ಕಯ್ಯಾರೆ ಗುಡ್ಡದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೊಂಡ ತೆಗೆದು ಅದನ್ನ ಮುಚ್ಚಿದ್ದೆ...ಈ ಮೂಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಎಷ್ಟೊಂದು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಂಭಂದ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ..ಸ್ವಲ್ಪವೂ ಸ್ವಾರ್ಥ ವಿಲ್ಲದೆ ನಿರ್ಮಲ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ...ಕರಿ ಇಗೋ ನಿನಗೊಂದು ನನ್ನ ನೆನಪಿನ ಅಶ್ರು ತರ್ಪಣ....